ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ – ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ «ΔΡΟΜΟΙ ΜΕ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΓΟΝΑΤΑ» (ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)

Κατόπιν ευγενικής παραχωρήσεως του Νίκου Κυριακίδη παρουσιάζουμε σήμερα τρία ποιήματα από την παρθενική του συλλογή με τίτλο «Δρόμοι με Ματωμένα Γόνατα» που κυκλοφορεί προσεχώς από τις Εκδόσεις Ars Poetica.

«MY OLD FLAME»

Ήταν γυάλινο.
φουσκωμένο απ’ το φτύμα
πλημμυρισμένο στο αίμα
«Εδώ μέσα δεν μπαίνεις, σε βάζουνε».
Οι γυναίκες είναι τόσο πολύ αθώες
στη μοιχεία τους κυρίως,
εκεί που ξεδιάντροπα
γίνονται μωρά.
«Φτύσε μου στο πρόσωπο τη φωνή σου
ξέρασέ μου στο χαλί τα μάτια σου,
δώσε μου πάλι δανεικά…»
Το μόνο αληθινό σαν τον θάνατο
είναι οι άδειες κουβέντες,
των άδειων ρολογιών
«…κολύμπησέ με πριν κάθε άλλον.
Οι φλέβες σου είναι τα πιστοποιητικά μου.
Θα ποντάρω στο λάθος άλογο
το αντίτιμο της σκλαβιάς μου.
Θα τρελαθώ στην άκρη της σκάλας
που ανεβοκατεβαίνω».

ΤΑ ΔΟΚΑΡΙΑ
αἰὼν παῖς ἐστι παίζων πεσσεύων· παιδὸς ἡ βασιληίη.
Ηράκλειτος

Η βασιλεία
είναι του παιδιού...
Όμορφο να ζεις ανάμεσά τους
μέσα στη σοφία τους
με τις εκπλήξεις τους
-τυχαιότητα-
με τον όγκο που δίνουν στην επιβίωσή μας.
Κι αν έρθουν και άλλες απόλυτες απογοητεύσεις,
ένας άστεγος κι ένας με πρησμένη κοιλιά,
θα βγάλουν τη γλώσσα στις εμπειρίες,
θα χλευάσουν τις παροιμίες.
Μέσα στο λόφο της κοπριάς
θα βαφτούν και θα φλερτάρουν.

ΚΡΥΩΝΕ...
 

Βρέθηκε να φιλιέται με πάθος
μ’ ένα τεράστιο ψάρι.
Με το που εμφανίστηκε μπροστά της
έβγαλε επιθετικά τη γλώσσα
και την έσφιξε στην αγκαλιά του.
Ήταν η λίμνη;
Τα όνειρα υγρασίας που έφτιαχνε;
Ο Ψάρης πάντως δεν εμφανίστηκε-
υπήρχε.
Όσο την έσφιγγε,
κοκκίνιζαν τα μάτια του.
Τα λέπια του σκληρά τη ματώναν.
Τα πράγματα στο δωμάτιο πέταγαν.
Ο χώρος άδειαζε.
Αυτή θυμάται πια μόνον κάποιες λέξεις-
κυρίως ονόματα.
Τώρα δα γδαρμένη, αλλά χωρίς πόνο, κολυμπά,
απολαμβάνει την ανάσα με τα βράγχια.
«Εραστή… δεν έχω πια βάρος.
Πότε πέθανε η μάνα μου;
Το φανταζόμουν γκρι,
μα είναι γαλανό ως και το αίμα μου.
Απλά κάνει πολύ κρύο...
Η υγρασία είναι;»

Περισσότερα δείγματα γραφής του Νίκου Κυριακίδη εδώ.